po południu do Luny, na film”I zawsze będą młodzi”. Dokument o I wojnie światowej. Na pewno najlepszy, najbardziej realistyczny jaki powstał. Świetny techniczne, filmy wzbogacono o kolor, poprawiono, wyglądają jak współczesne zdjęcia filmowe, komentarzem są wypowiedzi dawnych żołnierzy. Totalny absurd wojny, który nie zapobiegł temu, ze następna wojna światowa wybuchła za niewiele więcej niż za ćwierć wieku. A kino Luna mnie wzrusza, ma klimat kina z czasów mojej młodości.
Wcześniej na ulice Gubinowską, szukać Hanki, córki dozorców domu pisarzy na Iwickiej. Byłem już dwukrotnie, teraz pali się światło, więc świtało zapala mi się też w żołądku, bardziej reaguje przez żołądek niż przez serce.Jak pies obwąchuję dom, szukam dzwonka, obok domu stoi samochód, kierowca otwiera okno, mogę panu pomóc. W samochodzie jeszcze starsza pani. Mówię o co chodzi…okazuje się, że mieszkają w tym domu, kupili go do Hanki. Starsza pani mówi, w tym domu była wielka tragedia. Żaden ze mnie reporter bo ni pytam jaka. Okazuje się, że wolnostojący dom w pobliżu, należy do Hanki, ale teraz mieszkają tam Ukraińcy. Może tam się pan czegoś dowie. Drzwi domu otwarte. Otyła kobieta niesie kołdrę, towarzyszy jej chudy jegomość w dym pijany.Ona, też niezupełnłie trzeźwa, opędza się do niego jak od psa. A idź ty..Mówię, ze szukam Hanki, niepokój w oczach, mówi, ze to nie ona wynajmuje te pokoje w Wala, proszę o telefon Wali, wahanie, idzie jednak po komórkę, facecik okazuje się Gruzinem i mężem grubej. Zaprzyjaźniamy się, zaprasza mnie na herbatę, przychodzi żona, ona Ukrainka, daje mi numer telefonu i prosi by nie mówić od kogo.Pada deszcz, wilgotny chłód. Jadę do domu.